Początek

Witajcie w miejscu, które tworzy moja droga do Boga.

Nie jest to droga na wprost, do przodu. Jest to droga w górę, pod górę.

Jeśli wierzycie w Boga, witam Was serdecznie i bardzo gorąco zachęcam do tego, by zaglądać na mojego bloga i mnie wspierać, za co z całego serca Wam dziękuję i obiecuję to samo w zamian.
Jeśli jesteście ateistami, również posyłam Wam gorące pozdrowienia i zapraszam do tego, by podyskutować. Nie o Bogu, ale o uczuciach, emocjach i wyborach. By po prostu, po ludzku być dla siebie nawzajem pomocą i oparciem.

Jeśli nie wiecie tak naprawdę, co czujecie i nie możecie się zdecydować, jesteście tu tak samo mile widziani i chętnie odpowiem Wam na wszelkie pytania oraz sama je zadam i Wasza odpowiedź będzie dla mnie bazą do rozważań.

Przedstawię się w hańbiący sposób. Zrobiłam coś bardzo złego. Coś, czego żałuję całą sobą. Skrzywdziłam przy okazji nie tylko siebie, ale dwie inne osoby, a pośrednio jeszcze kilka niezwiązanych z moim uczynkiem.

Gdy tak na siebie patrzę i analizuję, właściwie całe moje życie było podporządkowane ocenianiu innych, zazdrości, przekleństwom, kłamstwu, nieopanowanej wściekłości i brakowi miłości. Mam na myśli takiej prawdziwej miłości, czyli chęci dobra dla bliźniego nawet za cenę własnej wygody i bezpieczeństwa.

Moja ostatnia wizyta w Kościele spowodowana była właśnie tym moim złym występkiem. Poczułam nieodpartą chęć uczestniczenia w Mszy Świętej ze względu na to, że czułam się okropnie z tym, co zrobiłam. Właściwie nigdy jeszcze nie czułam tak dławiącego strachu. Pamiętam przeszywające zimno, które towarzyszyło mi cały czas. Nie była to kwestia warunków atmosferycznych, tylko wewnętrznego bólu, który sprawiał, że przesiadywałam w gorącej wannie, by pozbyć się tego uczucia. Moja wizyta w Świątyni była desperacką próbą odwrócenia się od całego zła, które we mnie siedzi i wpuszczenia światła do swojego życia. Prawdziwego światła Boga.

Nie wierzyłam w Boga przez długi czas. Gdy byłam dzieckiem, byłam u Pierwszej Komunii Świętej z Bogiem w sercu ostatni raz. Później zaczęłam się odwracać od wiary. W tym czasie zrobiłam wiele złego, wiele też dobrego. Natomiast to co się ostatnio wydarzyło sprawiło, że już nie mam wyjścia. Jeśli chcę być dobrym człowiekiem, którym zawsze chciałam być, ale dawałam złemu duchowi wygrywać, muszę się zbliżyć do Boga. Przed tym zdarzeniem najbliższa mi osoba zaczęła się nawracać. Na początku nie chciałam jej towarzyszyć, ale teraz już wiem, że pragnę tego i muszę! Na ostatniej Mszy Świętej zaczęłam każde słowo chłonąć całą sobą. Ze zrozumieniem, z uważnością i tłumacząc ją sobie na własny sposób. Nie podzielę się teraz moim odczytywaniem Boga, ale właśnie w niedzielę dokładnie zrozumiałam. Choć mówi się, że gdy się poczuje, że ogarnęło się Pana umysłem, wtedy właśnie najbardziej wiadomo, że kompletnie się tego nie pojmuje. Mimo to znajduję w tym swoje ukojenie i z takim właśnie przekonaniem chcę zacząć moją wędrówkę i przygodę z wiarą. Może niebawem zechcę powiedzieć czym dla mnie ona jest.

Jeśli chodzi o poziom mojego uduchowienia, nie byłam bierzmowana. Chcę to naprawić i w październiku będzie to moja szansa. Chcę przystąpić do tego sakramentu, gdyż powinnam była go przyjąć już parę lat temu. Nie byłam na to gotowa. Teraz czuję, że jestem. Odstępując od wszelkiego zła, chcę przeobrazić się w pięknego, chrześcijańskiego „motyla”.

Dzisiaj, inspirując się ostatnim kazaniem, chcę rozkwitnąć w wierze jak małe ziarnko gorczycy rzucone w ziemię. Chcę, by moja wiara zbudowana na mocnych fundamentach, wzbiła się wysoko w chmury tak, aby można było skryć się w jej cieniu i znaleźć dla siebie ukojenie.

 Módlmy się za siebie, Kochani. Ja się modlę za siebie i za Was, kimkolwiek jesteście.

Będę do Was miała niedługo kilka pytań. Mam nadzieję, że nasze drogi się skrzyżują i będziemy się wspierać na drodze do zbawienia.